Yılda bir gün, herkesin engellileri hatırladığı, birkaç saatlik
farkındalık etkinliklerinin düzenlendiği, bazılarımızın ise sırf
vicdanını rahatlatmak için sosyal medyada paylaşımlar
yaptığı bir gün. Ama biz gerçekten farkında mıyız?
Hiç düşündünüz mü? Bir rampanın olmaması yüzünden
tekerlekli sandalyesindeki bir çocuğun , dünyayı keşfetme
hayalinin yarıda kaldığını… Görme engelli bir bireyin, kaldı
rımlara park edilen araçlar yüzünden yolda ne kadar çare
siz kaldığını… İşitme engelli bir gencin, iş görüşmesinde ya
şadığı önyargıları…
Ya da bir adım daha ileri gidelim. Hiç hissettiniz mi, herkesin
sizi acıyan gözlerle süzdüğünü, konuşmadan önce kafasın
da sizi “yetersiz” olarak tanımladığını? Bir engelli birey için
asıl engelin fiziksel değil, toplumun yarattığı bariyerler oldu
ğunu hiç fark ettiniz mi?
Engelliler bizden daha azına sahip değil, bizden daha azını
talep etmiyorlar. Eşit bir yaşam alanı istiyorlar. Birlikte aynı
okullarda eğitim almak, aynı iş yerlerinde çalışmak, aynı so
kaklarda özgürce yürümek… Kendi potansiyellerini göste
rebilmek için yalnızca şans ve fırsat eşitliği istiyorlar.
Şimdi sizi bir soruyla baş başa bırakıyorum : Engel kimde?
Onlarda mı, yoksa onlara bu engelleri yaratan bizde mi?
Bir sonraki alışverişinizde, tekerlekli sandalye geçişini kapatan
bir stant gördüğünüzde… Bir otobüse binerken, görme
engelli bir bireyin kaldırımda sıkışıp kaldığını fark ettiğinizde…
Ya da bir iş ilanında “bedensel engeli bulunmayan” yazısını
gördüğünüzde… Sadece bir an durup düşünün. O insanın
yerinde siz olsaydınız, hissettikleriniz ne olurdu?
Farkındalık, sözde değil, eylemde başlar. 3 Aralık Dünya
Engelliler Günü, yalnızca bir hatırlatma. Gerçek değişim
ise yılın geri kalan 364 gününde, hepimizin bu farkındalığı
içselleştirmesiyle mümkün.
Onlar için değil, hepimiz için… Çünkü bir toplumun
gerçek medeniyet seviyesi, en savunmasız bireylerine
nasıl davrandığıyla ölçülür.Vicdanınızı bu yazıyla değil,
davranışlarınızla uyandırın.
Sevgiyle kalın…
Başak Akalın
